زنبورهاى عسل، داراى تمدن قدیمى هستند و همان طور که قوانین جامعى براى اجتماع خود دارند اطلاعات کافى در غذا خوردن نیز داشته، گل‌هاى مفید را از غیر مفید تشخیص مى‌دهند. در گل تمام عوامل حیات موجود است و زنبورهاى عسل عصاره‌ى ذى‌قیمت این گل‌هاى زیبا و مفید را استخراج میکنند.
امام‌صادق علیه السلام در توحید مفضّل به شاگرد خود در خصوص زنبور عسل مى‌فرماید:
به زنبور عسل و اجتماع منظم او در صنعت عسل‌سازى و تهیه‌ى خانه‌هاى شش‌ضلعى اندیشه کن و آن چه را در جمع زنبوران از ظرافت و زیرکى‌ها مى‌بینى، مسلماً اگر مورد دقت و تفکر قرار دهى در ردیف کار انسان‌ها خواهى یافت. ولى چون به خود زنبوران به دقت نگاه کنى آنها را حتى نسبت به خویشتن جاهل و نادان خواهى یافت و این دلیل واضح و آشکارى است بر صحت و حکمت این صنعت که از آن زنبور عسل نیست بلکه از آن کسى است که آن را با این ویژگى آفریده و در این صنعت مصلحتى براى انسان قرار داده است.»
گزینش بهترین دانش‌ها با فراگیرى از زنبورعسل
الگوى‌بردارى در دانش‌پژوهى از زنبور عسل
خذوا من کل علم أحسنه فإن النحل یأکل من کل زهر أزینه فیتولد منه جوهران نفیسان: أحد هما فیه شفاء للناس، و الآخر یستضاء به.
: از هر دانشى بهترین آن را فراگیرید، چرا که زنبور عسل (نحل) از هر شکوفه‌اى زیبا ترینش را مى‌خورد، و دو نفیس از آن پدید آید، یکى در آن شفا و بهبودى است براى مردم (عسل) و دیگرى که به وسیلۀ آن روشنى جویند (یعنى موم)1
چه زیباست سخن امیر کلام و یعسوب‌الدین و نبأَ عظیم و قسیم‌الجنّه و الجحیم حضرت مولى‌الموحدین که دانش همۀ دانشوران اولین و آخرین در مقابل اقیانوس عظیم معرفت و دانش او چونان قطره‌اى بیش نیست،
آن حضرت دانشوران را به فراگیرى بهترین و سودمندترین معارف و دانش‌ها با تمثیل از شگفت‌ترین موجود مفید، پرارزش و گرانقدر آفرینش، فرا مى‌خواند. حضرت با یادآورى این نکته که زنبور عسل براساس آموزه‌هاى ربّانى بر هر زهر و خرزهره‌اى نمى‌نشیند و با مدد از الهام و قدرت تشخیص و بویایى خود، بهترین شکوفه‌ها و گل‌ها و گیاهان را برگزیده و از آنها بهره مى‌جوید و حاصل بهرۀ آسمانى خویش را سخاوتمندانه در اختیار انسان قرار مى‌دهد و در این بهره‌جویى و گزینش‌هاى گرانبها، درس‌آموز دانش‌پژوهان و نیک‌اندیشانى مى‌شود که سویداى قلبشان در خدمت‌رسانى به ابناى بشرى، تپشى جاودانه دارد و با مثبت‌اندیشى و انرژى‌هاى مثبت، روشنگر راه انسان مى‌گردند.
چرا که اگر دانش و معارف سودمند، محور فرآیند محصول تلاش انسان‌هاى دانشور شود، درمان و شفاى دردها و بیمارى‌هاى روحى و جسمى شده، بساط تبه‌کارى و جنایت و فساد برچیده مى‌گردد و جلوه‌هاى کمال و سعادت در افق سرنوشت بشریت رخ مى‌نماید. و انسان، شاهد رفاه و آرامش و صلح و امنیت را به آغوش مى‌کشد.
1) - غُررالحکم و دُررالکلم آمدى، ج 2، ص 175؛ باب‌العلم، حدیث 143/6959. شرح و ترجمۀ فارسى به قلم سید هاشم رسولى محلاتى، چاپ سوم، 1379، چاپ و نشر دفتر نشر فرهنگ اسلامى.
درباره این سایت